تولستوی، این بزرگ مرد پهنهی انسانیت، سخنی دارد با این مضمون: باید از گفتنیهایی گفت كه احتمالاً بسیاری آن را میدانند ولی جرئت ابراز آن را حتی برای خودشان ندارند. بنابراین اگر ابراز شرمساری و بینظریام را دربارهی كلمهی «جرئت» بپذیرید باقی خواهد ماند حرفهایی كه هم من میدانم و هم به احتمال خیلی زیاد شما، و قصد نهایی این كتاب نیز تنها مروری است بر همین حرفها، حرفهایی دربارهی خودمان، دربارهی جامعهی ایرانی و یا به عبارتی درد دلی است خودمانی.